Als men met elkaar begint op basis van die overeenkomst die men een huwelijk noemt, begeeft men zich in iets wat op zijn zachtst gezegd avontuurlijk is. Als twee mensen gaan trouwen, doen deze mensen iets waar ze niets van af weten. En uit alle aanwijzingen blijkt dat als ze het al meer dan eens geprobeerd hebben, ze er de tweede keer echt niet meer van af weten dan de eerste keer.

Het huwelijk is de basis van de gezinseenheid. In onze maatschappij is momenteel het gezin de meest hechte, zichzelf in stand houdende, zichzelf beschermende eenheid. In economisch opzicht en in andere opzichten is het gezin een noodzakelijke instelling voor de maatschappij zoals zij tegenwoordig reilt en zeilt. Een cultuur zal naar de knoppen gaan als de hoeksteen ervan, het gezin, hieruit als functionerende bouwsteen wordt verwijderd. Men kan er dus nogal zeker van zijn dat hij die het instituut huwelijk om zeep helpt, de beschaving om zeep helpt.

De huwelijksrelatie is in wezen een gepostuleerde relatie. Een postulaat is een conclusie, besluit of voornemen aangaande het een of ander. Als mensen ermee stoppen hun huwelijk te postuleren, houdt het op te bestaan. Dat is wat er met de meeste huwelijken gebeurt. En het is niet andersom: het is niet zo dat alle mensen slecht zijn en dat daarom overeenkomsten zoals het huwelijk doorgaans in ontrouw uitmonden en allemaal op de klippen zullen lopen. Dat is niet waar. Het omgekeerde is waar. Als men een louter gepostuleerde relatie heeft, moet men doorgaan die te creëren. En een gezin dat zich als gezin niet blijft creëren, zal als gezin ophouden te bestaan. Dat is zo’n beetje alles wat je daarover hoeft te weten.

Een huwelijk is iets wat in hoofdzaak bestaat omdat elk van beide partners het bestaan ervan, en het voortduren van het bestaan ervan, heeft gepostuleerd. Alleen op deze basis is een huwelijk succesvol.

Wanneer mensen problemen hebben met het huwelijk, komt dat omdat ze verwachten dat het op de automatische piloot kan worden gezet. Ze denken dat ze op één lijn kunnen blijven, zonder daar enige moeite voor te hoeven doen; jammer genoeg is dat niet het geval. Het moet gecreëerd worden.

Iemand wiens ouders het er niet zo goed van afbrachten, bekeek dit misschien eens en nam een besluit: “Moet je nou toch eens zien! Dit instituut dat inherent is aan de natuurlijke gang van zaken, waar niets ooit verandering in mag brengen, houdt geen stand en stelt niet veel voor want het valt helemaal uit elkaar.”

Het is hem niet gelukt. Hij heeft waarschijnlijk toen hij nog erg jong was geprobeerd het gezin tot een eenheid te postuleren. Hij heeft er zijn best voor gedaan; hij heeft geprobeerd op de één of andere manier een “Papa houdt van Mama”-situatie op gang te krijgen, en te laten zien dat ze iets hadden om voor te leven, enzovoorts.

Een van de redenen waarom een kind zich blesseert, is in feite dat hij zijn ouders wil laten inzien dat ze verantwoordelijkheden hebben voor het gezin. Kinderziektes en al dat soort dingen treden vaak op vlak nadat er in het gezin ruzie is geweest.

Maar of iemand in zijn eigen ouders nu wel of niet een goed voorbeeld had van een stabiel huwelijk, dat heeft niets te maken met de vraag of hij er wel of niet voor kan zorgen zelf een succesvol huwelijk te hebben.

Als je denkt dat alle andere dingen die een rol spelen erop berekend zijn dat het huwelijk stand houdt, zonder dat je probeert om het aan de gang te houden, zal het er natuurlijk op uitdraaien dat het stukloopt. Maar als je het benadert vanuit het besef dat een huwelijk iets is wat je door postuleren in het leven moet roepen en in stand moet houden, en dat het zal ophouden te bestaan wanneer je stopt eraan te werken, en als je de technologie kent die in de rest van deze cursus staat, dan kun je elk huwelijk bij elkaar houden, of elk facet van ieder huwelijk herstellen, of een huwelijk weer lijmen op de manier zoals je het wilt hebben. Maar je moet er wel iets voor over hebben en er is wel een beetje moed voor nodig, en dat is nog maar zwak uitgedrukt.