Telkens wanneer mensen zich bij elkaar aansluiten en als groep gaan functioneren, maken ze, al dan niet officieel vastgelegd, afspraken over wat goed en verkeerd is, wat moreel en wat immoreel is; met andere woorden, wat het voortbestaan zal bevorderen en wat het voortbestaan zal benadelen. Dat is een morele code, een reeks afspraken die iemand onderschrijft om het voortbestaan van de groep te garanderen. Het maakt niet uit wat de grootte van de groep is - of het nu een groep van twee mensen is zoals in een huwelijk of een hele bevolkingsgroep - ze sluiten zekere overeenkomsten.

Als één van beide partners in een relatie of een huwelijk de morele code overtreedt waarover zij het eens waren geworden, heeft hij of zij vaak het gevoel dat hij er niet met de ander over kan praten. Maar toch kunnen deze overtredingen waarover niet gesproken wordt, maar die desalniettemin overtredingen zijn, zich geleidelijk opstapelen en veroorzaken dat de relatie op de klippen loopt.

In Scientology wordt een schadelijke daad of een overtreding van de normen en waarden van de groep een overt genoemd. Wanneer iemand iets doet wat strijdig is met de morele code waarmee hij heeft ingestemd, of wanneer hij nalaat iets te doen wat hij volgens die morele code wel had moeten doen, dan heeft hij een overt begaan. Een overt maakt inbreuk op iets waarmee was ingestemd.

Een onuitgesproken, onaangekondigde overtreding van de morele code waaraan de persoon gebonden is, wordt een achterhoudsel genoemd. Een achterhoudsel is dus een overt die iemand begaan heeft, waar hij/zij vervolgens niet over praat. Ieder achterhoudsel komt na een overt.

Deze overtredingen vormen de mate waarin iemand zich afgesloten heeft voor de mogelijkheid om vrijelijk te communiceren met de rest van de groep. Als een man bijvoorbeeld het geld vergokt dat het gezin nodig heeft om de rekeningen te betalen, heeft hij een overt gepleegd. En als hij vervolgens dit feit verbergt en het nooit zegt tegen zijn vrouw of zijn gezin, zou hij zich voordoen als lid van de groep terwijl hij dat niet langer is, omdat hij de afspraken heeft geschonden die de basis van de groep zijn. Het is deze factor die de oorzaak is van het uiteenvallen van een groep of een gezin of een huwelijk.

Het is bijna onmogelijk om een huwelijk dat afgebrokkeld is tot één grote verdeeldheid door overts en achterhoudsels, weer tot één geheel te maken, alleen maar door het weer in het leven te roepen met postulaten. Nadat mensen tussen elkaar een verwijdering teweeggebracht hebben, moeten ze die verwijdering weer tenietdoen.

Deze daad schendt de afspraken van het huwelijk; het is een daad die behoort tot de categorie van overts.

Deze man aarzelt om tegen zijn vrouw te zeggen wat hij heeft gedaan. Dit is een voorbeeld van een achterhoudsel.

Sommige mensen die gaan trouwen, denken wellicht dat het naar alle waarschijnlijkheid als volgt gaat: op een mooie dag in juni worden deze knappe (of niet zo knappe) knaap en dit mooie (of niet zo mooie) meisje het eens en zeggen: “Ja, tot de dood ons scheidt...” En dan denken ze dat ze een huwelijk tot stand hebben gebracht. Ze zijn er nog niet eens aan begonnen.

Ze moeten er nog achter komen hoe ze er vóór het ontbijt uitzien. De overeenkomst die we huwelijk noemen, heeft meer te maken met cosmetica en scheermesjes dan met iets anders. Ze moeten zo goed en zo kwaad als dat gaat met elkaar leren leven. En ze hebben tot op zekere hoogte, alleen maar door te trouwen, alles wat ze vóór die tijd gedaan hebben, min of meer uitgewist en ze gaan vanaf dat punt van start.

Wat er vanaf daar gebeurt, is wat telt. Maar soms weerhouden de dingen die ze vóór die tijd gedaan hebben en die ze krampachtig voor elkaar achterhouden, het huwelijk ervan zelfs maar van start te gaan; achtenveertig uur later is het al op de klippen gelopen dat er gewoon te veel overts en achterhoudsels zijn uit de tijd dat ze elkaar nog niet eens kenden.

Maar zelfs dat huwelijk kan worden gered.

In een huwelijk dat al jaren en jaren voortsukkelt, kunnen de overts en achterhoudsels zich zo opstapelen dat de partners “uit elkaar groeien”. Men beschouwt het bijna als een traditie dat man en vrouw na drie jaar geen “kick” meer van elkaar krijgen. Dat is min of meer volgens het boekje en “alle psychologen weten het”, maar ze weten niet waarom. Dat zijn de overts en achterhoudsels.

Als dit het geval is na drie jaar, hoe zou het dan zijn na tien jaar? Tegen die tijd hebben vele echtparen geleerd om het dan maar te verduren. Ze zijn allebei bezig de ander gunstig te stemmen – een situatie waarin ze proberen elkaar te sussen of elkaars boosheid te verminderen. Op de een of andere manier blijven ze bij elkaar en ze hebben het nog liever zo dan anders. Ze zijn liever wel dan niet getrouwd en ze denken dat ze het er niet al te slecht van af brengen. En ze denken niet al te vaak meer aan het meisje of de jongen waarmee ze liever waren getrouwd. Het kan er zo’n beetje mee door.

Welnu, we kunnen op een van de meest verbazingwekkende manieren het offensief openen in die relatie: we kunnen in dat huwelijk schoon schip maken!

Gaan scheiden, of de neiging daartoe hebben of zich terugtrekken, betekent alleen maar dat er te veel overts en achterhoudsels zijn tegenover de huwelijkspartner. Zo eenvoudig is het.

Als een huwelijkspartner zich in bochten wringt en wil vertrekken en zegt: “Ik zou eigenlijk weg moeten gaan” of “Ik zou niet moeten blijven” of “Ik zou iets anders moeten gaan doen” of “We zouden eigenlijk uit elkaar moeten gaan” of “Ik zou veel beter af zijn als we er niet aan begonnen waren”, dan is de herkomst van al die redenaties regelrecht te vinden bij de overts en achterhoudsels van de partner die deze redenaties tegen de andere partner uitspreekt.

De fundamentele reden waarom iemand dit doet, is in feite dat hij probeert de andere partner te beschermen tegen zijn eigen slechtheid. Dus zei hij: “Ja, ik kan maar beter weggaan, we kunnen er maar beter een punt achter zetten” of “laten we het even op een laag pitje zetten”. En dat is gewoonlijk de geleidelijke weg naar het stuklopen van een huwelijk: “Laat het bekoelen”, “Ik moest maar weggaan”. Maar we kunnen deze dingen nu oppakken en ze “ontkoelen”.

Terwijl je mogelijkerwijs probeert schoon schip te maken in het huwelijk van twee mensen, zullen zij zonder twijfel besluiten dat het allemaal voorbij is en dat er geen reden is ermee door te gaan omdat men onmogelijk... Wat de zaak telkens weer redt, is te zorgen dat ieder van beide zich voor de geest haalt wat hij of zij zelf heeft gedaan. Als ze die gedachte maar stevig in hun achterhoofd houden, zal het allemaal weer op zijn pootjes terechtkomen.