Een element dat onmisbaar is voor een voldoening schenkend huwelijk, is een hoog niveau van communicatie tussen de huwelijkspartners. Wanneer de relatie ontwricht dreigt te raken, zal het weer goed komen als beiden zich bevrijden van hun overts en achterhoudsels aangaande het huwelijk.

Men moet niet denken dat het weer in orde zal komen, zonder dat de potten en pannen in het rond vliegen – je zou een perfectionist zijn als je dat zou denken. En denk ook maar niet dat je het allemaal weer op één avond voor elkaar krijgt, want het kan wel wat meer tijd vergen voor al die overts en achterhoudsels nauwkeurig opgeschreven zijn.

Een huwelijk heeft bestaansmogelijkheid, maar niet zonder twee-richtings-communicatie. En het heeft geen bestaansmogelijkheid als de betrokken partijen het bestaan ervan niet voortdurend blijven postuleren. Als we ons hieraan houden, hebben we een huwelijk.

Het huwelijk bestaat dus uit het smeden van een band tussen mensen die geen overts en achterhoudsels tegenover elkaar hebben, een band die in het leven wordt geroepen door postulaten en die wordt voortgezet voor de wederzijdse bestendiging van het voorbestaan en de bescherming van de partners zelf en het hele gezin.

Het huwelijk is in feite een heel eenvoudige overeenkomst, en het is een heel bevredigende overeenkomst als het eenvoudig wordt gehouden, maar het wordt een erg ingewikkelde overeenkomst als het niet eenvoudig wordt gehouden.

Nu is het echt niet zo, dat schoonmoeders een huwelijk altijd op de klippen laten lopen. Je zou simpelweg kunnen zeggen dat alle schoonmoeders afgeschoten zouden moeten worden enzovoort, en dan zouden we een vrij huwelijk hebben en dat zou dan prachtig zijn. Of we zouden stemrecht voor de vrouw kunnen hebben zodat het huwelijk dan allemaal prima zou zijn, of we zouden volledige emancipatie kunnen hebben, en de mogelijkheid om onmiddellijk te scheiden waardoor het huwelijk dan allemaal prima zou kunnen zijn.

Al deze sociale onzin en lapmiddelen zijn alleen maar pogingen om een huwelijk te sluiten zonder ooit werkelijk een huwelijk te sluiten. Geen enkel van die dingen heeft ooit een huwelijk tot stand gebracht – een snelle echtscheiding of het verhinderen van dit en dat.

De Chinezen doen het tegenovergestelde – een huwelijk vindt plaats, maar het vindt eigenlijk niet plaats, want de oudste man van de familie van de echtgenoot is nog steeds het hoofd van de familie, en de echtgenote is nog steeds de dienstbode van de moeder van de echtgenoot, en het wordt allemaal erg ingewikkeld.

We worden bedolven onder stapels voorschriften en dat soort zaken. Het kan ons niet schelen door wat voor regels ze worden bedolven, zolang er maar vrije communicatie bestaat onder de leden van de familie - of die groep. En als er vrijelijk communicatie onder de leden van die groep plaatsvindt, dan is hun affiniteit hoog genoeg om de schokken en zware tegenslagen van het leven op te vangen. En je kunt inderdaad wel zeggen dat het leven af en toe wat schokken en tegenslagen uitdeelt.

Als de personen die bij een gezin horen zichzelf niet kunnen onderhouden, dan kunnen die schokken op de een of andere manier heel zwaar zijn. De persoon doet iets en denkt blijkbaar dat hem iets is aangedaan; hij probeert het te redden en het lukt hem niet. Maar op basis van zowel autonoom zijn als elkaar wederzijds steunen, hebben mensen een betere kans om het te redden dan in hun eentje. En dat is één van de basisideeën waarop een huwelijk is gebaseerd.

Een klein kind zou het natuurlijk helemaal niet redden als er geen huwelijk was, en we zouden het geen van allen gered hebben als er geen huwelijk was geweest. Het biologische patroon van familieverwantschappen en opgroeien is wat zorgt dat de mensheid zich voortbeweegt.

Een huwelijk heeft bestaansmogelijkheid. En een huwelijk kan, hoezeer dat ook onder druk is komen te staan, weer gelijmd worden.