Er zijn mensen die men “handelaren in chaos” zou kunnen noemen. Dat zijn mensen die willen dat de omgeving er zeer verontrustend uit ziet. Dat zijn mensen die het gevoel hebben dat het op een of andere manier in hun voordeel is als ervoor gezorgd wordt dat de omgeving er dreigender uit ziet.
Een duidelijk voorbeeld kan men in de kranten zien. Er zijn geen goede nieuwsberichten. Verslaggevers schuiven de omgeving onder de neus van mensen en zeggen: “Kijk! Het is gevaarlijk. Kijk! Het is overweldigend. Kijk! Het is bedreigend.” Niet alleen gaan hun reportages over de meest bedreigende stukken nieuws, maar ze blazen het ook op en maken het erger dan het is. Wat wil je nog meer als bewijs van hun intentie? Dit is de handelaar in chaos. Hij wordt betaald naar de mate waarin hij zijn omgeving bedreigend kan maken. Het is dwaas om te verlangen naar goed nieuws in een maatschappij waar de handelaren in chaos het voor het zeggen hebben.
De handelaar in chaos heeft veel aanhang onder de mensen met gevestigde belangen.
En denk niet dat het toeval is dat het tegenwoordige rechtssysteem een gevaarlijke crimineel oppakt, hem in de gevangenis gooit, hem nog asocialer en gevaarlijker maakt, en hem dan weer op de maatschappij loslaat. Hoe meer criminaliteit, hoe meer politie er nodig is.
Dit soort ideeën treft men opvallend vaak aan in de maatschappij. Het is niet alleen de journalist of de politicus; gewone burgers houden zich er hier en daar ook mee bezig.
Heel wat mensen zijn hun leven lang “van beroep” handelaren in chaos; ze maken de mensen om zich heen doodongerust. Het deel dat dit doet kan wel oplopen tot één op de vier. Een huisvrouw die in haar invloedssfeer te werk gaat als een handelaar in chaos, denkt bijvoorbeeld wat haar echtgenoot betreft: “Als ik er maar voor kan zorgen dat Henk zich genoeg zorgen blijft maken, dan doet hij wel wat ik hem zeg”. Ze werkt met het idee dat het nodig is verwarring en ellende te verspreiden. Maar tegelijkertijd is ze ergens bezorgd over: “Ik vraag me af waarom Henk niet vooruitgaat”. Dat is nogal vanzelfsprekend: ze maakt hem ziek.
De waarheid is echter het volgende: de omgeving is nooit zo gevaarlijk als men haar doet lijken. Integendeel: er wordt door grote aantallen mensen en met enorme sommen geld een gevaarlijke omgeving gefabriceerd. In de Verenigde Staten werd in feite in de jaren zestig een enorm deel van het nationale budget besteed aan kernbewapening. Maar als ze die dreiging niet zelf tot ontwikkeling hadden gebracht, zou er geen dreiging zijn geweest. Het geld waarmee men de gruwel gefinancierd had, werd ijverig gebruikt om de gruwel te ondersteunen.
Degenen die hun inkomen, subsidies, of belangstelling vanuit het publiek, ontlenen aan de mate van verontrusting, zien het niet als hun voordeel wanneer er een vredige omgeving wordt geschapen.
Een kalmerende invloed
Tegen alles wat in de richting gaat van het brengen van vrede of het scheppen van een kalme omgeving, wordt door de gevestigde orde, die belang heeft bij een verontruste omgeving, tegenstand geboden.
Naarmate Scientology vooruitgang boekt in een gebied, wordt de omgeving steeds kalmer. Niet minder avontuurlijk, maar kalmer. Met andere woorden, de potentieel vijandige, ongrijpbare, ontastbare dreiging in de omgeving neemt af. Iemand die meer kennis verworven heeft over zichzelf, anderen en het leven, en die een betere greep krijgt op situaties, heeft minder problemen met zijn omgeving. Ook al is het misschien maar een klein beetje minder geworden, het is minder geworden.
Zelfs iemand die nog maar heel weinig te weten gekomen is over Scientology, heeft al minder opschudding in zijn omgeving. Wanneer iemand minder door zijn omgeving wordt bedreigd, leeft hij gewoonlijk op. Hij wordt minder apathisch. Hij kan naar zijn idee het leven beter aan. Hij kan zich wat meer richten op de buitenwereld; daardoor kan hij een kalmerende invloed uitoefenen op zijn directe omgeving.
Indien dat verder opgang zou maken, zouden er steeds meer mensen in de positie worden gebracht dat zij steeds meer kalmte in hun omgeving kunnen brengen en de dingen steeds beter kunnen aanpakken. Omdat alleen de dingen die niet worden aangepakt, chaotisch zijn, zou het resulteren in een situatie waarin de dreiging vanuit de omgeving zou luwen. De eens zo overweldigende, verpletterende omgeving zou steeds tammer worden. De mensen zouden steeds minder bang zijn. Men zou steeds meer de gelegenheid hebben om de eigenlijke problemen die echt bestaan aan te pakken in plaats van de problemen die de mensen bedenken om er een slaatje uit te slaan. Het zou een ander soort maatschappij zijn.
De handelaar in chaos houdt echter niet van kalmerende invloeden. Hij zal alles bevechten wat de onrust in de omgeving vermindert.
Neem het voorbeeld van een vrouw die haar man volkomen onder de plak heeft. Ze houdt hem dag en nacht bezorgd en angstig.
Als haar man zich nu bezig gaat houden met een of andere activiteit die meer kalmte in de omgeving brengt, zullen er tegenmaatregelen van de vrouw komen. Als hij minder verontrust is, heeft zij hem minder onder de duim. Ze zou datgene wat haar man kalmer maakte, natuurlijk bevechten.
Maar verstoringen en chaos begeven het in het aangezicht van de waarheid. Het zijn de leugens die het universum voortdurend in beroering houden. Wanneer er waarheid geïntroduceerd wordt in een maatschappij, brengt dat een kalmere omgeving teweeg, waarin minder beroering heerst en waarin er daarom door de handelaren in chaos minder uit de maatschappij te ontfutselen valt.