Οι γιατροί, και όχι μόνο, δίνουν παυσίπονα όπως η ασπιρίνη, τα ηρεμιστικά , και τα υπνωτικά σε μια κατανοητή προσπάθεια να ανακουφίσουν τον πόνο.
Ωστόσο, ποτέ δεν ήταν γνωστό στη χημεία ή στην ιατρική το πώς ακριβώς ή το γιατί έφερναν αποτέλεσμα αυτά τα πράγματα. Τέτοιου είδους μείγματα προέρχονται από κάποια τυχαία ανακάλυψη ότι «το τάδε καταστέλλει τον πόνο».
Οι υπάρχουσες σύνθετες ουσίες δεν έχουν τα ίδια αποτελέσματα και συχνά έχουν πολύ άσχημες παρενέργειες.
Επειδή ο λόγος για τον οποίο είχαν αποτέλεσμα ήταν άγνωστος, πολύ μικρή πρόοδος έχει σημειωθεί στη βιοχημεία (κλάδος της γενικής χημείας, που μελετά τη χημική σύσταση των ζωντανών οργανισμών και τις χημικές επεξεργασίες που γίνονται μέσα σ’ αυτούς). Αν ο λόγος για τον οποίο είχαν αποτέλεσμα ήταν γνωστός και γινόταν δεκτός, οι χημικοί θα μπορούσαν πιθανόν να παρασκευάσουν κάποια παυσίπονα που θα είχαν μηδαμινές παρενέργειες.
Ο πόνος ή η ενόχληση που είναι ψυχοσωματικής φύσης προέρχονται από
Σύμφωνα με κλινικά πειράματα που έγιναν, η δράση της ασπιρίνης και των άλλων αναλγητικών συνίσταται στο:
Α. Να αναχαιτίζει την ικανότητα του θήταν να δημιουργεί διανοητικές εικόνες
και επίσης
Β. Να παρεμποδίζει την ηλεκτρική αγωγιμότητα των νευρικών διαύλων.
Ως αποτέλεσμα, ο θήταν γίνεται ηλίθιος, έχει διανοητικές διαλείψεις,ξεχνάει εύκολα, αποκτά παραισθήσεις και γίνεται ανεύθυνος. Μπαίνει σε μια «άψυχη» κατάσταση, χωρίς ευαισθησία, ανίκανος και σίγουρα ανάξιος εμπιστοσύνης – πραγματικά, μια απειλή για τους συνανθρώπους του.
Όταν η επενέργεια των φαρμάκων και των ναρκωτικών εξασθενίσει ή αρχίσει να εξασθενίζει, η ικανότητα του ατόμου να δημιουργεί διανοητικές εικόνες αρχίζει να επανέρχεται και κάνει να εμφανιστούν διάφορα σωματικά (σωματικές αισθήσεις, αρρώστιες, πόνοι ή ενοχλήσεις) σε πολύ μεγαλύτερη ένταση. Μια λύση που έχει το άτομο γι’ αυτή την κατάσταση είναι περισσότερα φάρμακα ή ναρκωτικά. Για να μη μιλήσουμε για την ηρωίνη, υπάρχουν, ξέρετε, και εθισμένοι στην ασπιρίνη. Η παρόρμηση πηγάζει από την επιθυμία του ατόμου να απαλλαγεί από τα σωματικά και τις ανεπιθύμητες αισθήσεις. Το ον γίνεται όλο και περισσότερο «άκαμπτο», απαιτώντας όλο και περισσότερη ποσότητα, όλο και πιο συχνή χρήση.
Στο θέμα του σεξ, είναι πολύ συνηθισμένο κάποιος που παίρνει ναρκωτικά να έχει μεγάλη διέγερση στην αρχή. Αλλά μετά τις αρχικές σεξουαλικές «εξάρσεις» η διέγερση της σεξουαλικής αίσθησης γίνεται όλο και δυσκολότερο να επιτευχθεί. Η προσπάθεια του ατόμου να την επιτύχει γίνεται ψυχαναγκαστική αφού αυτή παρέχει όλο και λιγότερη ικανοποίηση.
Ο κύκλος της διέγερσης εικόνων (ή της δημιουργίας τους γενικά) λόγω χρήσης φαρμάκων ή ναρκωτικών μπορεί στην αρχή να αυξάνει τη δημιουργία αλλά στο τέλος την αναχαιτίζει εντελώς.
Αν κάποιος ασχολούνταν με αυτό από βιοχημικής άποψης, το λιγότερο επιβλαβές καταπραϋντικό πόνου θα ήταν κάποιο το οποίο θα εμπόδιζε τη δημιουργία διανοητικών εικόνων δημιουργώντας την ελάχιστη δυνατή «ακαμψία» ή ηλιθιότητα και το οποίο θα ήταν ευδιάλυτο στο σώμα έτσι ώστε να φεύγει γρήγορα από τα νεύρα και τον οργανισμό.
Υπάρχουν ανεπιθύμητες αισθήσεις τις οποίες μπλοκάρουν τα φάρμακα και τα ναρκωτικά, αλλά υπάρχει κι ένας ολόκληρος τομέας επιθυμητών αισθήσεων, και τα φάρμακα και τα ναρκωτικά μπλοκάρουν όλες τις αισθήσεις.
Η μόνη συνηγορία που μπορεί να υπάρξει για τα ναρκωτικά είναι ότι σε κάνουν να ξεχάσεις για λίγο και γρήγορα το δυνατό πόνο κι επιτρέπουν στην αγωγή που εφαρμόζεται σ’ ένα άτομο, να έχει επιτυχία. Αλλά και πάλι, αυτό ισχύει για άτομα που δεν έχουν άλλη μέθοδο για να καλμάρουν τον πόνο τους.
Η επιδεξιότητα, η ικανότητα και η ετοιμότητα είναι οι κύριες ιδιότητες που αποτρέπουν την είσοδο σε επώδυνες καταστάσεις. Όλες τους εξαφανίζονται με τα ναρκωτικά. Άρα, τα ναρκωτικά σε κάνουν να μπαίνεις σε καταστάσεις που είναι αληθινά καταστροφικές και σ’ αφήνουν εκεί.
Μπορεί να επιλέξει κανείς ανάμεσα στο να είναι νεκρός με ναρκωτικά ή ζωντανός χωρίς αυτά. Τα ναρκωτικά και τα φάρμακα αποστερούν τις αισθήσεις και τις χαρές από τη ζωή, οι οποίες είναι, τελικά, ο μόνος λόγος για να ζει κανείς.
Οι διανοητικές εικόνες είναι τρισδιάστατες έγχρωμες εικόνες με ήχο και οσμή και όλες τις άλλες αισθήσεις, συν τα συμπεράσματα ή τους συλλογισμούς του ατόμου. Είναι διανοητικά αντίγραφα των αισθήσεων κάποιου, κάποια στιγμή στο παρελθόν, αν και σε περιπτώσεις αναισθησίας ή μειωμένης συναίσθησης υπάρχουν κάτω από το επίπεδο επίγνωσης του ατόμου.
μ’ αυτό τον όρο εννοούμε το άτομο το ίδιο – όχι το σώμα του ή το όνομά του, το υλικό σύμπαν, τη διάνοιά του ή οτιδήποτε άλλο· είναι αυτό που έχει επίγνωση ότι έχει επίγνωση· αυτό που είναι το άτομο. Ο όρος θήταν δημιουργήθηκε για να εξαλείψει οποιαδήποτε σύγχυση θα μπορούσε να υπάρξει με παλαιότερες, αβάσιμες αντιλήψεις. Η λέξη προέρχεται από το ελληνικό γράμμα θήτα με το οποίο οι Έλληνες συμβόλιζαν τη σκέψη ή, ίσως, το πνεύμα, στην οποία προστίθεται ένα ν για να μετατραπεί σε ουσιαστικό, σύμφωνα με τη σύγχρονη μέθοδο που χρησιμοποιείται στην αγγλική γλώσσα για τη δημιουργία όρων στη μηχανική.