Τραυματισμοί, εγχειρήσεις, τοκετοί, σοβαρές ασθένειες και περίοδοι έντονου συναισθηματικού κλονισμού – για όλα αυτά ενδείκνυται χειρισμός με διεξοδικά και ολοκληρωμένα βοηθήματα.

Τα βοηθήματα δεν επεμβαίνουν με κανέναν τρόπο στο έργο της Ιατρικής. Θα πρέπει να καταφεύγει κανείς στην ιατρική εξέταση και διάγνωση, όπου χρειάζεται, και όπου η θεραπευτική αγωγή έχει σταθερή επιτυχία θα πρέπει να παρέχεται. Επειδή ένα βοήθημα μπορεί κάποιες φορές να επικαλύψει μια πραγματική σωματική βλάβη ή ένα σπασμένο κόκαλο, δε θα πρέπει να το διακινδυνεύσει κανείς, ειδικά αν η κατάσταση δεν αλλάζει εύκολα προς το καλύτερο. Με άλλα λόγια, στην περίπτωση που κάτι απλά θεωρείται ότι είναι μια ελαφριά εξάρθρωση, για να είστε σίγουροι κάντε μια ακτινογραφία, ειδικά αν το βοήθημα δεν ανταποκρίνεται σωστά αμέσως. Τα βοηθήματα, δεν υποκαθιστούν την ιατρική περίθαλψη και δεν επιχειρούν να θεραπεύσουν σωματικές βλάβες που απαιτούν τη βοήθεια της ιατρικής, αλλά αποτελούν συμπλήρωμά της. Είναι, μάλιστα, αμφίβολο αν η ιατρική αγωγή από μόνη της μπορεί να επιφέρει πλήρη θεραπεία, και είναι σίγουρο ότι ένα βοήθημα επιταχύνει σε μεγάλο βαθμό την ανάρρωση. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει κανείς ότι η θεραπεία του σώματος δε λαμβάνει υπόψη της το ον και τον αντίκτυπο στην πνευματική υπόσταση του ατόμου.

Ένα άτομο αποκτά προδιάθεση για τραυματισμούς και ασθένειες λόγω της ψυχικής του κατάστασης. Το ίδιο το ον τα επιφέρει αυτά ως εκδήλωση της τρέχουσας ψυχικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Και κάθε αποτυχία να χειριστούν πλήρως οι ψυχικοί παράγοντες που συνδέονται με τους τραυματισμούς και τις ασθένειες, έχει ως αποτέλεσμα την παράτασή τους.

Τα βοηθήματα ασχολούνται με τους λόγους για τους οποίους αποκτά κανείς προδιάθεση για αρρώστιες ή ατυχήματα, τους λόγους για τους οποίους επιφέρονται, και τους λόγους για τους οποίους παρατείνονται.

Σίγουρα, η ζωή δεν είναι και πολύ υποφερτή για το άτομο που τραυματίστηκε ή αρρώστησε, για τη γυναίκα που μόλις έφερε στον κόσμο ένα παιδί, για εκείνον που μόλις πέρασε ένα σοβαρό συναισθηματικό κλονισμό. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να παραμείνει ένα άτομο σε μια τόσο χαμηλή κατάσταση, ιδιαίτερα για βδομάδες, μήνες ή χρόνια, τη στιγμή που μπορεί να βοηθηθεί σημαντικά και να αναρρώσει μέσα σε λίγες μόνο ώρες, μέρες ή βδομάδες.

Στην πραγματικότητα, είναι κάπως σκληρό να επιμένουμε, από αμέλεια, να παραμένει ένα άτομο σε μια τέτοια κατάσταση, τη στιγμή που μπορεί κανείς να μάθει, να εξασκηθεί και να προσφέρει ανακούφιση σ’ ένα τέτοιο άτομο.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς γιατρός για να πάει κάποιον στο γιατρό. Και δε χρειάζεται να είναι κανείς γιατρός για να παρατηρήσει ότι η ιατρική αγωγή μπορεί να μη βοηθάει τον ασθενή. Και δε χρειάζεται να είναι κανείς γιατρός για να χειριστεί καταστάσεις που προκαλούνται ψυχικά από το ίδιο το ον.

Όπως υπάρχουν δύο πλευρές στη θεραπεία – η ψυχική και η υλική ή σωματική – έτσι υπάρχουν και δύο καταστάσεις οι οποίες μπορούν να επιτευχθούν από ψυχικής άποψης. Η πρώτη από αυτές τις δύο καταστάσεις θα μπορούσε να ταξινομηθεί ως «ανθρωπίνως ανεκτή». Τα βοηθήματα υπάγονται σ’ αυτή την κατηγορία. Η δεύτερη είναι η «ψυχική ή πνευματική βελτίωση».

Κάθε ιερέας (και αυτό αληθεύει για όσο καιρό υπάρχει το θέμα που λέγεται θρησκεία) έχει την ηθική υποχρέωση να ανακουφίζει το συνάνθρωπό του από τον αβάσταχτο πόνο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να το κάνει αυτό ένας ιερέας.

Ένα βοήθημα δεν επιχειρεί να θεραπεύσει το σώμα. Σίγουρα δεν επιχειρεί να προσφέρει ιατρική περίθαλψη. Αυτό που κάνει είναι ότι βοηθάει το άτομο να θεραπεύσει τον εαυτό του ή να θεραπευτεί με κάποιο άλλο μέσο, απομακρύνοντας τους λόγους για τους οποίους προκαλεί και παρατείνει την κατάστασή του και μειώνοντας την προδιάθεσή του να προκαλεί κι άλλες σωματικές βλάβες στον εαυτό του ή να παραμένει σε μια αφόρητη κατάσταση.

Αυτό δεν εμπίπτει καθόλου στο πεδίο της «θεραπείας» όπως την οραματίστηκαν οι γιατροί, και σύμφωνα με πραγματικές μαρτυρίες αποτελεσμάτων ξεπερνάει κατά πολύ τις δυνατότητες της ψυχολογίας, της ψυχιατρικής και της «ψυχικής θεραπείας», έτσι όπως αυτές εξασκούνται σ' αυτά τα πεδία.

Με λίγα λόγια, το βοήθημα ανήκει αυστηρά και εξ’ ολοκλήρου στο χώρο του πνεύματος και στα παραδοσιακά καθήκοντα της θρησκείας, αν και δεν περιορίζεται μόνο στη θρησκεία.

Όποιος εφαρμόζει την Τεχνολογία των Βοηθημάτων θα πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμη που έχει στα χέρια του και τις ικανότητες που μπορεί ν’ αποκτήσει όταν εκπαιδευτεί. Έχει κάτι να προσφέρει εκεί που υπάρχει πόνος: μπορεί να κάνει τη ζωή υποφερτή. Μπορεί επίσης να επισπεύσει την ανάρρωση ή ακόμη και να την κάνει δυνατή, ενώ διαφορετικάμπορεί να μην ήταν.

Όταν βρεθείτε μπροστά σε κάποιον που έχει τραυματιστεί ή αρρωστήσει ή χειρουργηθεί ή που έχει υποστεί σοβαρό ψυχικό σοκ, ένα από τα ακόλουθα βοηθήματα θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν το άτομο.