Gelijk hebben of niet vormt gewoonlijk een bron van discussie en strijd. Dit houdt nauw verband met overts en achterhoudsels en de overt-motivator-volgorde.

De inspanning om gelijk te hebben is het laatste, bewuste streven van iemand die op weg is naar de ondergang. Ik-heb-gelijk-en-zij-niet is het laagste concept dat door een persoon met een laag bewustzijnsniveau kan worden geformuleerd.

Wat juist is en wat verkeerd is, is niet noodzakelijkerwijs voor iedereen definieerbaar. Deze definities variëren en zijn afhankelijk van de bestaande morele codes en regels en vóór de komst van Scientology waren ze niet gebaseerd op feiten, maar alleen op meningen, ondanks het feit dat deze definities in de wetgeving als een criterium voor “geestelijke gezondheid” werden gebruikt.

In Scientology ontstond een meer nauwkeurige definitie. Die definitie werd tevens de ware definitie van een overt. Een overt is niet alleen maar schade toebrengen aan iets of iemand anders: een overt is iets doen of verzuimen iets te doen, waardoor het minste goed wordt gedaan voor het kleinste aantal mensen of gebieden van het leven, dan wel de meeste schade wordt berokkend aan het grootste aantal mensen of gebieden van het leven. Tot die gebieden behoren onder andere iemands gezin, iemands groep of team, en de mensheid als geheel.

Een verkeerde daad is dus verkeerder naarmate deze schade toebrengt aan een groter aantal mensen of gebieden. En een juiste daad is juister naarmate deze goede gevolgen heeft voor een groter aantal mensen of gebieden.

Veel mensen denken dat een daad een overt is alleen maar omdat die destructief is. Voor hen zijn alle destructieve daden of nalatigheden overts. Dit is niet waar. Een daad waarbij men iets nalaat of iets begaat is pas een overt, als men schade toebrengt aan het grootste aantal mensen of gebieden van het leven. Een verzuim om iets te vernietigen kan daarom een overt zijn. Hulp geven aan iets wat het grootste aantal mensen of gebieden van het leven zou kunnen schaden, kan ook een overt zijn.

Een overt is iets wat in zijn algemeenheid schade toebrengt. Een goede daad is iets wat in zijn algemeenheid helpt. Het kan een goede daad zijn om schade toe te brengen aan iets wat schadelijk zou kunnen zijn voor een groot aantal mensen en gebieden van het leven.

Zowel alles schade toebrengen als alles helpen kan een overt zijn. Zowel het helpen van bepaalde dingen als het schade toebrengen aan bepaalde dingen kan een nuttige daad zijn.

Zowel het idee om niets te schaden als het idee om alles te helpen is tamelijk dwaas. Het valt te betwijfelen of je van mening zou zijn dat het helpen van mensen die anderen tot slaaf maken een nuttige daad is, en het valt evenzeer te betwijfelen of je het uitroeien van een ziekte als een overt zou beschouwen.

Er kunnen zich een heleboel verwarde ideeën ontwikkelen aangaande de kwestie of men het bij het juiste eind heeft of niet. Er bestaan geen absoluut juiste of absoluut verkeerde dingen. Juist gedrag bestaat niet uit de tegenzin om schade toe te brengen en verkeerd gedrag bestaat niet alléén uit geen schade toebrengen.

Er is iets irrationeels aan “gelijk hebben”, wat niet alleen de geldigheid van het wettelijke criterium voor geestelijke gezondheid onderuithaalt, maar wat ook verklaart waarom sommige mensen geheel verkeerde dingen doen en volhouden dat ze het juiste doen.

Het antwoord ligt in een impuls, bij iedereen aangeboren, om te proberen gelijk te hebben. Dit is een volharden dat al snel gescheiden raakt van juiste actie. Het gaat vergezeld van een poging om anderen in het ongelijk te stellen, zoals we dat zien bij hyperkritische mensen. Een wezen dat schijnbaar bewusteloos is, is nog steeds bezig met gelijk hebben en met het in het ongelijk stellen van anderen. Het is de laatste kritiek.

We hebben weleens een “persoon met een verdedigende houding” gezien, die de meest flagrante verkeerdheden goedpraat. Ook dit is “rechtvaardiging”. De meeste verklaringen voor gedrag, hoe vergezocht ook, lijken volkomen juist voor de persoon die ze geeft, aangezien hij of zij alleen volhoudt dat hij of zij zelf gelijk heeft en dat anderen ongelijk hebben.

Wetenschappers die geaberreerd zijn, schijnen niet veel theorieën te kunnen ontwikkelen. Zij kunnen dit niet, omdat ze namelijk meer geïnteresseerd zijn in het volhouden van hun eigen rare gelijk dan in het vinden van de waarheid. Aldus krijgen we vreemde “wetenschappelijke waarheden” te horen van mensen die beter zouden moeten weten. Waarheid wordt gevormd door diegenen die ruimdenkend genoeg zijn en de evenwichtigheid hebben om ook te zien waar zij ongelijk hebben.

De drang om gelijk te willen hebben bestaat bij iedereen.

Wanneer je iets fouts doet, kom je in een conflict terecht tussen je foute actie en je drang om gelijk te hebben...

...en kan je, in de poging je gelijk te bewijzen, die actie blijven voortzetten.

Je hebt onder mensen vast weleens heel absurde argumenten opgevangen. Besef dat de spreker meer geïnteresseerd was in het volhouden van zijn eigen gelijk, dan in de vraag of hij ook daadwerkelijk gelijk had.

Een thetan– het geestelijke wezen, de persoon zelf – probeert gelijk te hebben en vecht ertegen om verkeerd te zijn. Dit ongeacht of hij ergens echt gelijk in heeft of daadwerkelijk juist handelt. Het is een volharden dat niets te maken heeft met juistheid van gedrag.

Iemand probeert altijd gelijk te hebben, tot aan de laatste snik.

Op wat voor manier heeft iemand dan ooit ongelijk?

Dat gaat zo:

iemand doet iets verkeerd, per ongeluk of door iets over het hoofd te zien. Het verkeerde van wat hij doet of niet doet is dan in strijd met zijn noodzaak om gelijk te hebben. Iemand zou er aldus mee door kunnen gaan en de verkeerde daad kunnen herhalen om te bewijzen dat deze de juiste is.

Dit is een grondbeginsel van aberratie. gedachte of leven. Alle verkeerde daden zijn het resultaat van een fout, gevolgd door een volhouden dat men gelijk had. In plaats van de fout te corrigeren (wat zou inhouden dat men ongelijk had), houdt men vol dat de fout een juiste daad was en dus herhaalt men deze.

Naarmate hij er slechter aan toe is, wordt het steeds moeilijker voor hem om toe te geven dat hij ongelijk had. Sterker nog, iets dergelijks toegeven zou weleens rampzalig kunnen zijn voor alle resterende bekwaamheid of geestelijke gezondheid.

Gelijk hebben is namelijk het materiaal waar voortbestaan uit bestaat. Dit is de valstrik waaraan de mens zich blijkbaar niet heeft kunnen ontworstelen: aangewakkerd door dat obstinate gelijk hebben, stapelt de ene overt zich op de andere. Maar er is gelukkig een onfeilbare weg om aan dit web te ontkomen, zoals we nu zullen zien.