Wanneer iemand een overt heeft gepleegd en deze overt vervolgens achterhoudt, gebruikt hij of zij gewoonlijk het sociale mechanisme van rechtvaardiging. Met “rechtvaardiging” bedoelen we uitleggen hoe een overt eigenlijk geen overt was.

We hebben allemaal weleens gehoord hoe mensen proberen hun daden te rechtvaardigen en we wisten allemaal instinctief dat de rechtvaardiging gelijkstond aan het bekennen van schuld. Maar pas nu hebben we het exacte mechanisme begrepen dat achter een rechtvaardiging schuilgaat.

Bij gebrek aan Scientology procedures bestond er geen middel waarmee iemand verlichting kon vinden van het besef dat hij een overt had gepleegd, uitgezonderd het proberen de overt kleiner te maken.

Sommige kerken en andere groepen hebben biechten gebruikt. Dit was een beperkte poging om de druk van iemands overts te verlichten. Omdat het hun echter ontbrak aan volledig begrip van alle mechanismen die hier aan het werk zijn, was de bruikbaarheid van dit middel zeer beperkt. Wil een biecht werkelijk aan zijn doel beantwoorden, dan moet de persoon in kwestie het onthullen van zijn misstappen gepaard laten gaan met het aanvaarden van de volledige verantwoordelijkheid ervoor. Alle overts komen voort uit gebrek aan verantwoordelijkheid ten opzichte van een bepaald gebied of aspect van het leven.

Achterhoudsels zijn op zichzelf een soort overt, maar komen uit een andere bron. Scientology heeft overtuigend bewezen dat de mens in wezen goed is. Dit gegeven druist in tegen oude religieuze overtuigingen die stellen dat de mens in wezen slecht is. De Mens is dermate goed dat hij, als hij beseft dat hij echt gevaarlijk is en fout bezig is, probeert zijn kracht te minimaliseren. En als dat niet werkt en hij constateert dat hij nog steeds overts pleegt, probeert hij vervolgens van het toneel te verdwijnen, hetzij door weg te gaan, hetzij door opgepakt en terechtgesteld te worden. Zonder deze berekening zou het voor de politie onmogelijk zijn om misdrijven aan het licht te brengen – de crimineel helpt altijd mee om opgepakt te worden. Waarom de politie een crimineel die opgepakt is straft, is het mysterie. Hij wil minder schadelijk voor de samenleving gemaakt worden en wil gerehabiliteerd worden. Nou, als dit het geval is, waarom bevrijdt hij zich dan niet van die last? De waarheid is dat dit door hem als een overt wordt beschouwd.

Als iemand een overt pleegt, zoals in dit geval het stelen van geld van zijn baas...

...dan heeft hij een achterhoudsel tegenover de persoon die hij heeft benadeeld.

Zodra de last van wat hij gedaan heeft, hem te zwaar wordt...

...zal hij degene die hij benadeeld heeft, neerhalen, in en poging zijn overt te verkleinen. Dit noemen we “zich rechtvaardigen”.

Mensen houden overts achter omdat ze denken dat het vertellen ervan wéér een overt zou zijn. Het is alsof mensen proberen al het kwaad van de wereld in zich op te nemen en verborgen te houden. Dit is een verkeerde gedachtegang. Door overts achter te houden, blijven deze rondzweven en zijn die op zich, als achterhoudsels, geheel en al de oorzaak van voortdurend onheil.

Met het oog op deze mechanismen werd de Mens, wanneer de last te groot werd, tot een ander mechanisme gedreven – de poging om de omvang en de druk van de overt te verminderen. Hij of zij kon dit slechts doen door te proberen de belangrijkheid en de reputatie van de persoon op wie hij de overts had gepleegd te reduceren. Vandaar dat er, wanneer een man of vrouw een overt heeft gepleegd, gewoonlijk een poging volgt om de goedheid of de belangrijkheid van het doelwit van de overt te verminderen. Vandaar dat de man die zijn vrouw bedriegt, daarna moet zeggen dat de vrouw in een of ander opzicht niet deugde. Vandaar dat de vrouw die haar man bedroog, de man moest kleineren om de overt kleiner te maken. In dit licht gezien is kritiek meestal het rechtvaardigen van het feit dat er een overt is gepleegd.

Dit wil niet zeggen dat alle dingen juist zijn en dat nergens ook maar iets ooit enige kritiek verdient. De Mens is niet gelukkig. En het mechanisme van de overt is gewoon een verachtelijke “spel” waarin de Mens terecht is gekomen, zonder te weten welke richting hij uitging. Er zijn wat gedrag, de samenleving en het leven in het algemeen betreft, dus juistheden en verkeerdheden, maar willekeurige, bijtende kritiek, wanneer deze niet op feiten is gebaseerd, is alleen maar een poging om de belangrijkheid van het doelwit van de overt kleiner te maken, zodat men (naar men hoopt) met de overt kan leven. Natuurlijk is het leveren van onterechte kritiek en het verlagen van iemands reputatie op zichzelf een overt en dit mechanisme is daarom niet echt bruikbaar.

Dit is een neergaande spiraal. Iemand pleegt overts zonder het te beseffen. Hij probeert ze te rechtvaardigen door aanmerkingen te maken of iemand anders de schuld in de schoenen te schuiven. Dit brengt hem tot nog meer overts tegen dezelfde mensen, wat leidt tot het verlagen van zichzelf en soms ook van die mensen.

De maatschappij is erop ingesteld dat de meeste overtredingen op de een of andere manier bestraft worden. Straf is gewoon iets dat de aaneenschakeling van overts nog verergert en het verlaagt de bestraffer. Maar mensen die zich schuldig hebben gemaakt aan overts eisen bestraffing. Ze gebruiken het als hulpmiddel om zich ervan te weerhouden (hopen ze) van nog meer geweld. Het is het slachtoffer dat om straf vraagt, en een samenleving die dit inwilligt, zit er helemaal naast. Mensen smeken op hun knieën om terechtgesteld te worden. En wanneer je er geen gehoor aan geeft, is een afgewezen vrouw in vergelijking daarmee poeslief.

Wanneer je vernietigende en genadeloze kritiek op iemand hoort uiten die een klein beetje geforceerd klinkt, weet dan dat je kijkt naar overts tegen die bekritiseerde persoon.

We hebben hier te maken met het mechanisme dat van dit universum een gekkenhuis maakt. Nu we dit mechanisme kennen, is het mogelijk een effectieve aanpak te ontwikkelen om het te ontkrachten. Er zijn echter nog andere verschijnselen mee verbonden, die eerst begrepen moeten worden.