Voor optimale oplossingen in het leven moet men rekening houden met het maximale voortbestaan van alles wat te maken heeft met het probleem.

Dit betekent niet dat we nooit iets zouden kunnen vernietigen. Toevallig is het zo dat we in een zeer slechte conditie zouden verkeren als we in het bestaan geen gebruik zouden kunnen maken van vernietiging. Besef je wel dat dan iedere koningsvaren die daar in lang vervlogen tijden groeide, nog steeds zou groeien en dat alle bomen die er sinds die tijd gegroeid hadden er dan nog bij zouden komen? We zouden levende, groeiende bomen op de aardbodem hebben totdat we waarschijnlijk zo’n tweehonderdvijftig meter boven de aardbodem zouden lopen. Dood, vernietiging, moet hierin aanwezig zijn en de weg vrijmaken voor vooruitgang en verbetering. En vernietiging is, als het op een dergelijke manier wordt gebruikt, zeer legitiem.

Je kunt bijvoorbeeld geen appartementencomplex bouwen zonder dat je dat pension dat er eerst stond tegen de vlakte gooit. Nou, iemand komt langs en zegt: “Oh, dat is helemaal niet goed, je vernietigt iets. Je vernietigt een historisch monument.”

“We proberen hier een appartementencomplex te bouwen, mevrouwtje.”

“Ja, maar dat is een historisch monument.”

“Mevrouwtje, dat ding staat op het punt in te storten.”

“Nou, het is heel slecht om dingen kapot te maken.”

Dat is nogal geaberreerd (niet ondersteund door rede, afwijkend van rationele opvattingen of gedrag), want je moet zo nu en dan iets vernietigen. Denk gewoon even aan wat er zou gebeuren, bijvoorbeeld, als ieder stuk papier dat je ooit in dit leven was overhandigd nog steeds in je bezit zou zijn en dat je vervolgens zou moeten verhuizen. En het was heel slecht om dingen te vernietigen, dus blijf je deze dingen met je meezeulen. Je ziet hoe belachelijk het wordt.

Maar hier is ook een keerzijde aan verbonden: men moet niet meer vernietigen dan nodig is om iets op te bouwen.

Als men meer begint te vernietigen dan nodig is om iets op te bouwen, vervalt men snel in een nogal slechte conditie. Men raakt dan in dezelfde conditie als waarin Nazi-Duitsland was. Zij vernietigende alles; ze zeiden: “Nu Oostenrijk, nu Tsjecho-Slowakije, laten we nu Stalingrad met de grond gelijkmaken”. Dus dat deden ze en Stalingrad was een enorme puinhoop. En zo was het ook met Duitsland.

Er is een oude vanzelfsprekende waarheid. “Stuur er nooit iemand op uit om te zien voor wie de klok luidt. Hij luidt net zo hard voor jou.” Niets is meer waar. Mensen beginnen hier naar te kijken en worden er bijgelovig over. Ze zeggen: “Nou, ik durf niemand anders te schaden, want dan zal ik waarschijnlijk zelf op de een of andere manier geschaad worden”. Dit is niet per se waar. Maar in het samenspel van het leven en het bestaan zal het moedwillig vernietigen van iets, het voortbestaan van de andere entiteiten in de nabijheid ervan ondermijnen. En het kan dingen dusdanig in de war sturen en uit evenwicht brengen, bijvoorbeeld, dat we geen trekduivenmeer hebben, enzovoort. Men stond er honderd jaar geleden niet bij stil dat een van deze goede dagen er geen eentje meer over zou zijn. Klaarblijkelijk vlogen er allerlei soorten door de lucht. Dus de mens heeft een enorm groot beschermprogramma moeten uitvoeren om het wild dat zijn grootvader had afgeschoten weer op peil te brengen. Dus de mens zal dit tamelijk instinctief doen.

De drijfveren betekenen, simpelweg, hoeveel vormen van voortbestaan bestaan er? Hoe bestaat iemand voort? Nou, je kunt dit hele ding uitwerken en het op zo’n manier bekijken dat het individu alleen voor zichzelf voortbestaat en alleen maar uit egoïsme samenwerkt. Maar je kunt het ook zo bekijken dat hij alleen voor toekomstige generaties voortbestaat en zo tot een prachtig sluitend bewijs komen. Je kunt het op zo’n manier bekijken, zoals ze dat in Rusland gedaan hebben, dat het individu enkel en alleen voor de staat voortbestaat en alleen deel uitmaakt van een mierenkolonie, een collectivist, iemand die leeft in een systeem waarin alle bezittingen van de staat zijn en door hen gecontroleerd word. En zo gaat het, de een precies na de ander. Je kunt elk van die manieren van voortbestaan eruit pikken, en die dan tot de manier bestempelen. Als je de boel op de proef stelt, zul je zien dat je ze allemaal nodig hebt – alle drijfveren.

Het aantal drijfveren somt alleen het aantal gebieden of entiteiten op waar de mens mee moet samenwerken om zich te kunnen redden.

De optimale oplossing van elk probleem zou die oplossing zijn, die het maximum aan constructie of creatie geeft langs het maximum van de drijfveren die met het probleem te doen hebben.

Oplossingen die de ene drijfveer schaden om een andere drijfveer te bevoordelen, resulteren uiteindelijk in een chaos. Het is echter haast onmogelijk optimale oplossingen te vinden, en het menselijk denken streeft er op zijn hoogste niveau slechts naar de meeste orde te scheppen en de minste chaos.

Als iemand zich in een lage emotionele toon bevindt, zal hij het accent leggen op één of twee drijfveren ten koste van de andere. Zo iemand leidt dus een nogal chaotisch bestaan en creëert een flinke hoeveelheid chaos voor de mensen in zijn¬naaste¬omgeving.

De soldaat die zijn leven vergooit in de strijd, handelt vanuit zijn Derde Drijfveer (zijn compagnie, zijn land) ten koste van zijn Eerste Drijfveer, de Vierde en alle andere. De godsdienstijveraar leeft wellicht op de Achtste, Zevende, Vijfde en Vierde ten koste van de Eerste en de Zesde. De “zelfzuchtige” persoon leeft waarschijnlijk alleen op de Eerste Drijfveer, een zeer chaotische inspanning.

Een onevenwichtig accent op deze drijfveren is niet per se verkeerd, maar het wordt dat wel zodra dit accent ze op grote schaal begint te bedreigen, zoals in het geval van een Hitler of een Genghis Khan, of bij het gebruik van kernsplitsing voor massavernietiging. Dan begint de hele Mensheid zich tegen de vernietigers te keren.

Het VOORTBESTAAN als geheel is een drijfveer, de enige drijfveer. VOORTBESTAAN kan echter als zodanig in deze acht worden opgesplitst.

Door te observeren op welke wijze individuen aan de verschillende drijfveren deelnemen, kan men hun capaciteiten en tekortkomingen begrijpen.

De Vergelijking van de Optimale Oplossing zou zijn dat een probleem goed is opgelost als de oplossing het beste voor het grootste aantal drijfveren voorspelt. Dat wil zeggen dat elke oplossing, beperkt door de tijd die beschikbaar is om de oplossing uit te voeren, creatief en constructief behoort te zijn voor het grootst mogelijke aantal drijfveren. De optimale oplossing voor elk probleem is een oplossing die een zo groot mogelijk voordeel oplevert voor alle drijfveren.

Het is door de toepassing van deze principes voor onszelf en door anderen te helpen ze te begrijpen en toe te passen dat een individu zijn voortbestaansniveau voor hemzelf en zijn medemensen en inderdaad al het leven kan verbeteren.