Artsen en andere beroepsbeoefenaren schrijven middelen voor tegen pijn en ongemak, zoals pijnstillers, kalmeringsmiddelen en slaapmiddelen. Ze willen daarmee begrijpelijkerwijs lichamelijke en geestelijke pijn verlichten. 

Het is echter chemisch of medisch gezien nooit bekend geweest, hoe en waarom deze stoffen werken. Het zijn samenstellingen die verkregen werden door toevallige ontdekkingen dat “dit of dat lichamelijke of geestelijke pijn onderdrukt”. 

De effecten van bestaande verbindingen zijn niet uniform in resultaat en hebben over het algemeen zeer schadelijke bijwerkingen. 

Omdat de reden dat deze werkten niet bekend was, is er zeer weinig werkelijke vooruitgang geboekt in de biochemie – de chemie van levensprocessen en -substanties. Als de reden waarom ze werkten bekend was en werd geaccepteerd, zouden de chemici wellicht werkelijke pijnstillers kunnen ontwikkelen; zonder bijwerkingen. 

Pijn of ongemak van psychosomatische aard komt door mentale beeldplaatjes die door de thetan worden gemaakt. Deze oefenen druk en andere invloeden uit op het lichaam. Een mentaal beeldplaatje, bijvoorbeeld van een vroeger voorval waarbij iemand zijn arm brak, kan in het heden worden gereactiveerd; het kan dan inwerken op het lichaam en pijn veroorzaken in diezelfde arm. 

Volgens huidige klinische testen zorgt de werking van aspirine en andere pijnstillende middelen voor: 

A. Het belemmeren van het vermogen van de thetan om mentale beeldplaatjes te creëren, 

en 

B. Het blokkeren van het elektrische geleidingsvermogen van de zenuwbanen. 

Ten gevolge daarvan wordt de thetan dom, geestelijk afwezig en vergeetachtig; hij gaat aan waanvoorstellingen lijden en zich onverantwoordelijk gedragen. Hij raakt in een soort levenloze toestand; hij heeft geen gevoelens meer, wordt onverschillig voor de gevoelens van anderen en is beslist niet meer te vertrouwen; hij is in feite een bedreiging geworden voor zijn medemens. 

Wanneer de verdovende middelen of de medicamenten uitgewerkt zijn of uitgewerkt beginnen te raken, begint het vermogen van de thetan om mentale beeldplaatjes te maken, terug te komen, en dit laat somatieken (onaangename lichamelijke gewaarwordingen, ziektes, pijnen of lichamelijke ongemakken) des te harder naar boven komen. Eén van de antwoorden die men hiervoor heeft, is meer drugs. Over heroïneverslaving hoeven we niet eens te spreken, maar er zijn ook mensen die “verslaafd” zijn aan pijnstillers. De dwang komt van een verlangen om de somatieken en de ongewenste sensaties weer kwijt te raken. De persoon wordt steeds wezenlozer en heeft steeds vaker steeds grotere hoeveelheden nodig.

Pijnstillers belemmeren het vermogen van de thetan om mentale beeldplaatjes te creëren,

Pijnstillers blokkeren ook het elektrische geleidingsvermogen van de zenuwkanalen.

Seksueel gezien voelt iemand die drugs gebruikt zich aanvankelijk heel erg gestimuleerd. Maar na de eerste seksuele “kicks” wordt het steeds moeilijker om seksuele gewaarwordingen op te roepen. De pogingen om die toch te ervaren worden obsessief, maar in feite steeds minder bevredigend. 

De cyclus van het restimuleren van beeldplaatjes (of van creëren in het algemeen) door middel van drugs, kan aanvankelijk de creativiteit doen toenemen om daarna uiteindelijk totaal te worden belemmerd. 

Als men het probleem van het verlichten van pijn zou willen oplossen langs biochemische weg, zou de minst schadelijke manier zijn: het vinden van een pijnonderdrukker die het maken van mentale beeldplaatjes zou belemmeren met zo gering mogelijke verschijnselen van “levenloosheid” of domheid, en die gemakkelijk in het lichaam zou oplossen, zodat de stof zelf weer snel uit het zenuwstelsel en het organisme als zodanig zou verdwijnen. 

Er zijn ongewenste gewaarwordingen die door drugs of medicamenten kunnen worden geblokkeerd. Maar er is ook een heel scala aan gewaarwordingen die wel gewenst zijn, en door drugs en medicamenten worden alle gewaarwordingen geblokkeerd. 

Het enige pleidooi dat men ten gunste van medicamenten kan houden, is dat ze acute ondraaglijke pijn snel voor korte tijd naar de achtergrond van het bewustzijn kunnen drukken, waardoor de persoon in staat is een herstellende ingreep te ondergaan. Maar zelfs dan is dit van toepassing op mensen die geen ander systeem hebben om hun pijn aan te kunnen. 

De voornaamste factoren die voorkómen dat men in pijnlijke situaties belandt, zijn behendigheid, bekwaamheid en alertheid. Maar deze verdwijnen allemaal met drugsgebruik. Dus drugs brengen iemand in een positie waardoor hij maar al te gemakkelijk terechtkomt in probleemsituaties die werkelijk desastreus zijn, en ze houden hem in die positie. 

Men heeft de keuze tussen dood zijn met drugs en leven zonder drugs. Drugs beroven het leven van de vreugdevolle sensaties die uiteindelijk de enige reden zijn waarom men leeft.