We hebben al eeuwen te maken met geweld en conflicten tussen individuen en naties, en de oorzaken daarvan zijn een compleet mysterie gebleven, een mysterie dat uiteindelijk is opgelost in Scientology.

Als Chaldea kon verdwijnen, als Babylon tot stof kon vergaan, als Egypte in een woestenij kon veranderen, als Sicilië 160 welvarende steden kon hebben en nog voor het jaar nul een geplunderde ruïne kon worden en sindsdien nagenoeg een woestijn is geweest – en dit alles ondanks al het werk, alle wijsheid, goede wensen en goede bedoelingen van de mensen, dan moet hieruit wel volgen, zoals de nacht volgt op de zonsondergang, dat er in relatie tot al zijn werken en gewoonten iets is wat bij de Mens onbekend moet zijn. Dat dit iets zo fataal en zo alom aanwezig moet zijn, dat het al zijn ambities en kansen vernietigt, lang voordat deze verwezenlijkt kunnen worden.

Zoiets zou de een of andere natuurwet moeten zijn waar hij zelf geen idee van had.

En er bestaat kennelijk zo’n wet die voldoet aan deze voorwaarden dat ze fataal en onbekend moet zijn, en alle activiteiten moet omvatten.

Deze wet lijkt de volgende te zijn:

BIJ ELKE RUZIE MOET ER SPRAKE ZIJN VAN EEN DERDE PARTIJ DIE ONBEKEND IS, WIL ER EEN CONFLICT BESTAAN.

Of

WIL ER RUZIE KUNNEN ONTSTAAN, DAN MOET EEN ONBEKENDE DERDE PARTIJ ACTIEF BEZIG ZIJN OM DIE TUSSEN TWEE POTENTIËLE TEGENSTANDERS TE VEROORZAKEN.

Of

HOEWEL ER OVER HET ALGEMEEN VANUIT WORDT GEGAAN DAT ER VOOR EEN GESCHIL TWEE PARTIJEN NODIG ZIJN, MOET ER, VOORDAT ZICH EEN ECHT CONFLICT ZAL VOORDOEN, VAN EEN DERDE PARTIJ SPRAKE ZIJN DIE DIT TOT ONTWIKKELING BRENGT.

Je kunt zó zien dat twee partijen die een conflict hebben, een geschil met elkaar hebben. Ze zijn duidelijk waar te nemen. Moeilijker te zien of te vermoeden is dat er een Derde Partij bestond die actief tot de ruzie aanzette.

De “redelijke” Derde Partij, die gewoonlijk niet verdacht wordt, de toeschouwer die beweert dat hij er niets mee te maken heeft, is degene die het conflict om te beginnen teweeg heeft gebracht.

De verborgen Derde Partij, die soms maar één partij lijkt te steunen, blijkt de aanstichter te zijn.

Dit is een bruikbare wetmatigheid met betrekking tot vele gebieden in het leven.

Het is de oorzaak van oorlog.

Je ziet twee kerels elkaar uitschelden, je ziet dat ze elkaar te lijf gaan. Er is verder niemand in de buurt. Dus zij “veroorzaakten de vechtpartij” natuurlijk. Er was echter wel sprake van een Derde Partij.

Wanneer je dit terugspoort, stuit je op ongelofelijke gegevens. Dat is het probleem. Het ongelofelijke wordt te gemakkelijk weggewuifd. Eén manier om dingen te verbergen is ze ongelofelijk te maken.

Winkelbediende A en koerier B hebben staan ruziën. Dan slaat de vlam in de pan. Ze geven elkaar de schuld. Geen van beiden heeft het bij het rechte eind. De ruzie komt dus niet tot een oplossing, want de ware oorzaak wordt niet vastgesteld.

Je moet een dergelijk geval grondig onderzoeken. De uitkomst is ongelofelijk. De vrouw van winkelbediende A is de koffer ingedoken met koerier B en heeft bij beiden over de ander lopen klagen.

Boer J en veehouder K vliegen elkaar al jaren voortdurend in de haren. Er zijn duidelijke en logische redenen voor het geschil. Toch blijft het maar doorgaan en komt het niet tot een oplossing. Uit een grondig onderzoek komt bankier L tevoorschijn die, terwijl hij het conflict gaande houdt, dankzij de verliezen die ze door het conflict lijden, in de gelegenheid is aan beide partijen geld te lenen en die al hun landerijen zal krijgen als beiden verliezen.

Het vindt ook op grotere schaal plaats. De revolutionaire strijdkrachten en de Russische regering waren in 1917 in conflict met elkaar. De redenen zijn zo talrijk dat de aandacht er gemakkelijk op vast blijft zitten. Pas toen in de Tweede Wereldoorlog de officiële staatsdocumenten van Duitsland waren buitgemaakt, kwam aan het licht dat Duitsland de opstand had aangewakkerd en Lenin had gefinancierd om de opstand uit te lokken, waarbij ze hem zelfs in een verduisterde trein Rusland in hadden gestuurd!

Wanneer je “persoonlijke” ruzies, groepsconflicten en nationale gewapende conflicten bekijkt, vind je, als je ernaar zoekt, de Derde Partij, door geen van beide strijdende partijen opgemerkt, of, als die derde partij überhaupt opgemerkt zou worden, als “onzin” zou zijn afgedaan. Toch wordt dit uiteindelijk door het zorgvuldig te documenteren bevestigd.

Dit gegeven is uiterst bruikbaar.

In het geval van huwelijksconflicten is de juiste benadering van eenieder die als huwelijksconsulent optreedt, dat hij de twee partijen zorgvuldig laat uitzoeken wie de Derde Partij is. Misschien vinden ze eerst vele redenen. Deze redenen zijn echter geen personen. Er moet gezocht worden naar een Derde Partij, een feitelijk persoon. Zodra beiden de Derde Partij vinden en met bewijzen staven, zal het conflict ten einde zijn.

Soms besluiten twee ruziënde partijen ineens om een bepaalde persoon als de schuldige aan te wijzen. Dit maakt een einde aan de ruzie. Soms is het niet de juiste persoon en doen zich daarna nog meer ruzies voor.

Twee naties die elkaar naar het leven staan, behoren met elkaar in overleg te treden om uit te zoeken en vast te stellen wie de werkelijke Derde Partij is. Als ze kijken, zullen ze er altijd eentje vinden en ze kunnen de juiste vinden. Die zal namelijk daadwerkelijk blijken te bestaan.

Je kunt wat dit betreft waarschijnlijk vele technische benaderingen ontwikkelen en schetsen.

Er zitten veel vreemde verschijnselen aan vast. Een nauwkeurig vastgestelde Derde Partij wordt gewoonlijk door geen van beide partijen bestreden, alleen maar vermeden.

Huwelijksconflicten komen vaak voor. Huwelijken kunnen worden gered wanneer beide partijen werkelijk uitzoeken wie de conflicten heeft veroorzaakt. Door de geschiedenis van het huwelijk heen kunnen er verscheidene personen zijn geweest, maar steeds slechts één tegelijk.

Ruzies tussen een individu en een organisatie worden bijna altijd door een individuele Derde Partij of een derde groep veroorzaakt. De organisatie en het individu moeten bij elkaar komen en de Derde Partij vaststellen door aan elkaar alle informatie die hun is verstrekt, bekend te maken.

Men zou relschoppers en de overheid weer tot een goede onderlinge verstandhouding kunnen brengen, als men zou kunnen bereiken dat vertegenwoordigers van beide partijen elkaar zouden zeggen wat hun verteld is en door wie.

Zulk soort overleg heeft dikwijls alleen bestaan uit wederzijdse beschuldigingen, het stellen van voorwaarden, of scheldpartijen. Als ze willen slagen moeten ze zich uitsluitend met personen bezighouden.

Deze theorie wekt misschien de indruk dat er geen slechte condities bestaan die een conflict veroorzaken. Die zijn er wel degelijk. Maar die zijn meestal op te lossen door met elkaar in overleg te treden, tenzij een Derde Partij het conflict aanwakkert.

Wat de geschiedenis betreft hebben we een zeer negatief beeld van het verleden, omdat de geschiedenis wordt verteld aan de hand van beschuldigingen van twee tegenstanders waarbij de Derde Partij niet ontdekt is.

De “onderliggende oorzaken” van oorlog zouden “verborgen aanstichters” moeten worden genoemd.

Er zijn geen conflicten die niet kunnen worden opgelost, tenzij de ware aanstichters ervan verborgen blijven.

Dit is de natuurwet die noch de mens van voorheen, noch de moderne mens kende.

Omdat ze hem niet kenden en zich lieten meeslepen in “oorzaken”, zijn hele beschavingen ten onder gegaan.

Het is het weten waard.

Het is in elke situatie waarin men vrede tracht te brengen de moeite waard om ermee te werken.